ΝΤΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ
ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΣΙΓΗ
Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας
κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,
έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας,
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,
κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,
έστω και μια φορά;
είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
για τους απεγνωσμένους;
ΟΤΑΝ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ
'Οταν σε περιμένω και δεν έρχεσαι,
ο νους μου πάει στους τσαλακωμένους,
σ' αυτούς που ώρες στέκονται σε μια ουρά,
έξω από μια πόρτα ή μπροστά σ' έναν υπάλληλο,
κι εκλιπαρούν με μια αίτηση στο χέρι
για μια υπογραφή, για μια ψευτοσύνταξη.
'Οταν σε περιμένω και δεν έρχεσαι,
γίνομαι ένα με τους τσαλακωμένους.
ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΩ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ (1956)
Εγκαταλείπω την ποίηση δε θα πει προδοσία,
δε θα πει ανοίγω ένα παράθυρο για τη συναλλαγή.
Τέλειωσαν πια τα πρελούδια, ήρθε η ώρα του κατακλυσμού.
'Οσοι δεν είναι αρκετά κολασμένοι πρέπει επιτέλους να σωπάσουν,
να δουν με τι καινούριους τρόπους μπορούν να απαυδήσουν τη ζωή.
Εγκαταλείπω την ποίηση δε θα πει προδοσία.
Να μη με κατηγορήσουν για ευκολία, πως δεν έσκαψα βαθιά,
πως δε βύθισα το μαχαίρι στα πιο γυμνά μου κόκαλα.
όμως είμαι άνθρωπος κι εγώ, επιτέλους κουράστηκα, πως το λένε,
κούραση πιο τρομαχτική από την ποίηση υπάρχει;
Εγκαταλείπω την ποίηση δε θα πει προδοσία.
Βρίσκει κανείς τόσους τρόπους να επιμεληθεί την καταστροφή του.
10 σχόλια:
Μπράβο μπράβο και πάλι μπράβο Mitsako!
Τον λατρεύω για τόσους πολλούς λόγους κυρίως όμως για το σφίξιμο σαν γροθιά που μου φέρνει στο στομάχι.
mitsako ωραία τα λέει!
eniwsa :-)
Βρίσκει κανείς τόσους τρόπους να επιμεληθεί την καταστροφή του
τι να πω εγώ, Χριστιανόπουλος είναι αυτός.
kalimera sas
well,κυρ ποιητά δεν κοκκινίσα, και δεν θα σιωπήσω μήτε για δευτερόλεπτο, διότι είμαστε οι επιλογές μας.
Η σχέση είναι ο δύσκολος δρόμος, και είναι η επιλογή που επισύρει ευθύνη, η σχέση είναι σαν το φυτό στην γλάστρα που αν δεν το ποτίζεις, δεν του μιλάs δεν θα ανθίσει αλλά θα ξεραθεί...
Και σήμερα όλοι οι γκέη λενε ότι θέλουν σχέση, αλλά οι πράξεις άλλα μαρτυράνε..
Είμαστε οι επιλογές μας....
δε νομίζω πως είναι αυτό ακριβώς που θέλει να πει ο ποιητής, αγαπητέ alximist...
το θέμα είναι η μοναξιά και το εάν όσοι δεν βιώνουμε τη μοναξιά, σκεφτόμαστε ποτέ, έστω και μια στιγμή, αυτούς που είναι μόνοι...
και η μοναξιά για πολύ κόσμο ΔΕΝ είναι επιλογή!
Συμφωνώ με Divine...και θα το τραβήξω λίγο παραπέρα:
πόσες φορές έχουμε αναλογιστείτο πόσο σαδιστικά επιδεικνύουμε οι περισσσότεροι την ευτυχία μας όταν είμαστε ζευγαρωμένοι...το με πόσον μεταμφιεσμένο-ως-ενδιαφέρον οίκτο καθησυχάζουμε τους μόνους "θα'ρθει και σένα η σειρά σου γιατί αξίζεις το καλύτερο αγάπη μου", χαιδεύοντας ταυτόχρονα το διπλανό κορμί που μας ανήκει, διαχωρίζοντας έτσι εαυτούς από την "κάστα των μόνων"... εγώ πάντως κοκκινίζω για τις φορές που το έχω κάνει... ιδίως τώρα που ανήκω στην "επάρατο κάστα"...
Συμφωνώ και με τον Alximist βέβαια...συν Αθηνά και χείρα κίνει (διορθώστε με τον μετανάστη...)...αλλά εύκολο δεν το λες...τους περισσότερους το σύμπαν τους βασανίζει για χρόνια πριν συνομωτήσει για χάρη τους... ;-)
καλώς το!
couldn't have put it more plainly... (που λέει κι ένα τραγούδι)
agapw okata! toso apla...:-)
Δημοσίευση σχολίου
Εγγραφή σε Σχόλια ανάρτησης [Atom]
<< Αρχική σελίδα