ΚΟΥΣΟΥΡΙ

ΚΡΙΜΑ ΚΙ ΑΔΙΚΟ ΤΕΤΟΙΑ ΑΤΥΧΙΑ

Μαΐου 26, 2010

ο ΣΤΟΧΟΣ μας έβαλε στο στόχο (κι η γάτα μου κλαίει γοερά)



θίχτηκαν τα φασισταριά από την αφίσα του πράιντ και απειλούν πως θα μας δείρουν και θα μας κάψουν
σκουλήκια - τυφλοπόντικες
πίσω στην τρύπα σας υπάνθρωποι - δεν δικαιούστε βήμα λόγου σε μια κοινωνία δικαίου

εμπρός λοιπόν
σας περιμένουμε
εάν νομίζατε πως θα τρομάξουμε και θα πισογυρίσουμε τώρα είστε πολύ γελασμένοι
όποιος μιλάει για τα αυτονόητα δικαιώματα δεν έχει να φοβηθεί τίποτα
εσείς ζείτε μέσα στο μίσος και το σκοτάδι

ο ΣΤΟΧΟΣ - η πατριωτική φυλλάδα, μη χέσω

Ουστ παλιοτόμαρα!

Ιουνίου 14, 2009

athens pride_very proud of it!

και περισσότερος κόσμος
και μεγαλύτερη βόλτα
και πιο πολλά άρματα και πιο πολύ κέφι

(παρά το τεχνικό προβληματάκι με τη μουσική στο πρώτο άρμα)
και ωραιότατο πάρτι μετά
και να μαστε καλά

και του χρόνου!
με πιο πολλούς νιόπαντρους/νιόπαντρες!!!


πολύχρωμος κόσμος χορεύει στο δρόμο :-)





(η αγαπημένη μου εικόνα από το φετινό pride)














ο δρόμος έχει πάντα τη δική του ιστορία



και περαστικοί και τουρίστες γουστάρουν και καμαρώνουν μαζί!




και του χρόνου ακόμα πιότεροι!!!

Ετικέτες , ,

Μαρτίου 30, 2009

είμαστε λεσβίες, είμαστε αδερφές, νταλίκες, πισωγλέντηδες και ό,τι άλλο θες - ντροπή, ντροπή σε κάθε σεξιστή, είμαστε όλοι-όλες τραβεστί - οι γκέι δεν είναι εικόνα στις ειδήσεις, στο δρόμο, στο δρόμο, γεννιούνται συνειδήσεις - έχω μια αδερφή, κουκλίτσα αληθινή, τη λένε μέγα αλέξανδρο, την αγαπώ πολύ

Μαρτίου 15, 2009

φιλια στη λυρικη


τελικά δεν πρόλαβα τη δράση έξω από τη λυρική, έφτασα όταν όλοι πια είχαν φτάσει στο αγαπημένο πια πάρκο στη Χ. Τρικούπη, εκεί που εδώ και μία εβδομάδα νιώθουμε πως υπάρχουν πράγματα από τον άνθρωπο για τον άνθρωπο...
μου έμεινε το παράπονο που ήμουν απών σε μια δράση που θεωρώ τεράστια και πολύ σημαντική, πόσο μάλλον αφού ήμουν εκεί το προηγούμενο σάββατο στη λυρική και έζησα από κοντά το μίσος, τη βία και τον τραμπουκισμό της ορχήστρας και μέρους του κοινού. εκείνο το σάββατο έμεινε χαραγμένο στη μνήμη μου, επανήλθε στα όνειρά μου, στοίχειωσε τις μέρες μου και τις αγκαλιές μου. και από τη μέρα εκείνη κοντά σε αυτούς που ήθελαν να γίνει μια νέα δράση (εντάξει, πιο κοντά σε έναν συγκεκριμένα :-)), ανυπομονούσα και αγωνιούσα και περίμενα την ημέρα με την ευχή όλα να πάνε καλά, να υπάρξει κόσμος, να δει κόσμος, να είναι γιορτή και κραυγή μαζί...
εντάξει, τελικά έφτασα αργά
αλλά... βρήκα στο πάρκο χαρούμενους ανθρώπους που μου περιέγραψαν τι έγινε, κι έλαμπαν, και ακόμα έλεγαν τα συνθήματα, και φορούσαν τα χαρτάκια "φιλάω αγόρια" ή "φιλάω κορίτσια", κάποιοι (εντάξει, πάλι αυτός ο ένας :-)) είχαν ακόμα ροζ κραγιόν στα χείλη που δεν έλεγαν να κατσουφιάσουν. μου είπαν για τα φιλιά, μου είπαν για την κοπέλα που ζήτησε το μισό εισιτήριο πίσω αφού η παράσταση θα ήταν μισή και κουτσουρεμένη, μου είπαν για τα συνθήματα (τη σεξουαλικότητα κανενός δεν κρίνω, ούτε της παναγίας που το 'κανε με κρίνο), για τη θετική αντίδραση του κόσμου, για τα ροζ φιλιά στα τζάμια της λυρικής - αυτό με τρέλανε, τι υπέροχη εικόνα. ένιωσα σα να ήμουν εκεί. κι ένιωσα περήφανος. και σήμερα ήπια και στην επιτυχία μιας δράσης που έγινε χωρίς καπελώματα από τις οργανώσεις που έσπευσαν να δηλώσουν τους λόγους που δεν συμμετείχαν (κι εντάξει, της ΟΛΚΕ το κείμενο επιχειρηματολογούσε (αν και με μια ειρωνική απόχρωση), εκείνο του πράιντ όμως ήταν απαράδεκτο - τι θα πει δεν γνωρίζουμε το προφίλ των ανθρώπων που συμμετέχουν; και μη χειρότερα - και μια και θίγω το θέμα, αναρωτιέμαι για ποιο λόγο έσπευσαν να δηλώσουν με δελτία τύπου τη μη συμμετοχή τους - το κάλεσμα ήταν ανοιχτό σε όλους και όλες - η δήλωση της μη συμμετοχής με βάζει σε σκέψεις - αν δεν ηγούμαι δε συμμετέχω - not good!).
για την ελευθερία ήταν αυτό, για την ορατότητα, για την αγάπη, για τη ζωή έξω από κακόβουλους κι επικίνδυνους ελέγχους, για το δικαίωμα, για τη μη καταπίεση των υπάρξεών μας, του είναι μας, για την αυτο-οργάνωση, για τον αυθορμητισμό, για τη φωνή που δε θέλει και δεν πρόκειται να σωπάσει.

Μαρτίου 13, 2009

ΕΝΑ ΦΙΛΙ, ΔΥΟ ΦΙΛΙΑ, ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΙΑ ΣΤΗ ΛΥΡΙΚΗ!

ΕΝΑ ΦΙΛΙ,
ΔΥΟ ΦΙΛΙΑ,
ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΙΑ ΣΤΗ ΛΥΡΙΚΗ!

λεσβίες, έτερο, γκέι, τρανς, αμφί,
συμπολίτες, συναγωνίστριες,
γειτόνοι, μαμάδες, μπαμπάδες, θείοι, θειες,
ζευγαρωμένες και μπακούρια
όλες-οι
ΕΛΑΤΕ
για έναν μαραθώνιο φιλιού έξω από την Εθνική Λυρική Σκηνή, όπου συνεχίζονται οι παραστάσεις της όπερας "Ρουσάλκα".

Επαναφέρουμε στο δρόμο το φιλί που κόπηκε στη σκηνή και αντιδρούμε έμπρακτα στην ομοφοβία της ορχήστρας (και όχι μόνο).

Γιατί οι επιθυμίες μας δεν καταστέλλονται.
Γιατί ένα φιλί είναι πάντα όμορφο.
Γιατί άμα τους ενοχλεί, έχει αξία να το δείχνουμε.
Γιατί πάντα θέλαμε να φιλήσουμε έναν άγνωστο έξω στο δρόμο.
Γιατί η αγάπη θα σώσει τον κόσμο.
Γιατί είναι Σάββατο βράδυ, Σάββατο βράδυ, Σάββατο βράδυ, Σάββατο βράδυ!

Τα πρώτα φιλιά αρχίζουν να πέφτουν στις 7μμ πριν την έναρξη της παράστασης.

[καλούμαστε να είμαστε όσο το δυνατόν πιο δημιουργικοί ως ομάδες ή κατά μόνας μοιράζοντας κείμενα, παίζοντας μουσική, ζωγραφίζοντας στενσιλ, δίνοντας περφορμανς στο δρόμο, φορώντας κουλά (ή καθόλου) ρούχα και γενικότερα συμβάλλοντας στη δημιουργία μιας χαοτικής ερωτικής ατμόσφαιρας]

ΠΟΥ: εθνική λυρική σκηνή, ακαδημίας 59-61, Αθήνα
ΠΟΤΕ: το Σάββατο 14 Μαρτίου από τις 7μμ έως όσο πάει

Μαρτίου 08, 2009

ΑΙΣΧΟΣ


ΔΕΝ ΘΑ ΠΩ ΑΛΛΑ - ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΣΤΟ INDYMEDIA ΤΑ ΛΕΝΕ ΟΛΑ - ΗΜΑΣΤΕ ΕΚΕΙ ΕΧΤΕΣ, ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΚΕΙ, ΞΑΝΑ ΚΑΙ ΞΑΝΑ, ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ - ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥΣ
και το βίντεο εδώ: http://www.tvxs.gr/v6901

Φεβρουαρίου 24, 2009

I am to blame...

Φεβρουαρίου 04, 2009

Να σας πω μια ιστορία;

"Δεν μπορώ" του είπα. "Δεν μπορώ!"

"Σίγουρα;" με ρώτησε αυτός.

"Ναι. Πολύ θα ήθελα να να μπορούσα να σταθώ μπροστά της και να της πω τι νιώθω... Ξέρω, όμως, ότι δεν μπορώ!!!"

Ο Χοντρός κάθισε σαν το Βούδα πάνω σ΄ εκείνες τις φριχτές μπλε πολυθρόνες του γραφείου του. Χαμογέλασε, με κοίταξε στα στα μάτια και, χαμηλώνοντας τη φωνή όπως έκανε κάθε φορά που ήθελε να τον ακούσουν προσεκτικά, μου είπε:

"Να σου πω μια μια ιστορία..."

Και χωρίς να περιμένει να συμφωνήσω, ο Χόρχε άρχισε να αφηγείται.


Οταν ήμουν μικρός μου άρεσε πολύ το τσίρκο, και στο τσίρκο μου άρεσαν πιο πολύ τα ζώα. Μου έκανε τρομερή εντύπωση ο ελέφαντας που, όπως έμαθα αργότερα, είναι το αγαπημένο ζώο όλων των παιδιών. Στην παράσταση, το θεόρατο ζώο έκανε επίδειξη του τεράστιου βάρους του, του όγκου και της δύναμής του...

Όμως, μετά την παράσταση και λίγο προτού επιστρέψει στη σκηνή, ο ελέφαντας στεκόταν δεμένος συνεχώς σ΄ ένα μικρό ξύλο μπηγμένο στο έδαφος. Μιά αλυσίδα κρατούσε φυλακισμένα τα πόδια του.

Ωστόσο, το ξύλο ήταν ήταν αληθινα μικροσκοπικό κι έμπαινε σε ελάχιστο βάθος μέσα στο έδαφος. Μολονότι η αλυσίδα ήταν χοντρή και ισχυρή, μου φαινόταν ολοφάνερο ότι ένα ζώο που μπορούσε να ξεριζώνει δεντρα με τη δύναμη του, θα μπορούσε εύκολα να λυθεί και να φύγει.

Το θεωρούσα αληθινό μυστήριο.

Μα τι τον κρατάει;

Γιατί δεν το σκάει;

Όταν ήμουν πέντε ή έξι ετών ετών πίστευα ακόμα στη σοφία των μεγάλων. Ρώτησα τότε κάποιον δάσκαλο ,τον πατέρα μου ή ένα θείο μου, για το μυστήριο του ελέφαντα. Κάποιος μου εξηγησε ότι ο ελέφαντας είναι δαμασμένος.

Έκανα τότε την προφανή ερώτηση: "Κι αφού είναι δαμασμένος, γιατί τον αλυσοδένουν;"

Δε θυμάμαι να πήρα κάποια ικανοποιητική απάντηση. Με τον καιρό, ξέχασα το μυστήριο του ελέφαντα με το παλούκι, και το θυμόμουν μόνο όταν βρισκόμουν με κάποιους που είχαν αναρωτηθεί κάποτε πάνω στο ίδιο θέμα.

Πριν από μερικά χρόνια ανακάλυψα - ευτυχώς για μένα - ότι κάποιος είχε αρκετή σοφία ώστε ν΄ ανακαλύψει την απάντηση.

Ο ελέφαντας του τσίρκου δεν το σκάει γιατί τον έδεναν σ΄ένα παρόμοιο παλούκι από τότε που ήταν πολύ, πολύ μικρός.

Έκλεισα τα μάτια και φανάσθηκα τον νεογέννητο ανυπεράσπιστο ελέφαντα δεμένο στο παλούκι. Είμαι βέβαιος ότι τότε το ελεφαντάκι είχε σπρώξει, τραβήξει και ιδρώσει πασχίζοντας να λευτερωθεί. Μα, παρ΄ όλες τις προσπάθειές του, δεν τα είχε καταφερει, γιατί το παλούκι ήταν πολύ γερό για τις δυνάμεις του.

Φαντάσθηκα ότι θα κοιμόταν εξαντλημένο και την επόμενη μέρα θα προσπαθούσε ξανά, και τη μεθεπόμενη το ίδιο... Ώσπου μια μέρα, μια φρικτή μέρα για την ιστορία του, το ζώο θα παραδεχόταν την αδυναμία του και θα υποτασσόταν στη μοίρα του.

Αυτος ο πανίσχυρος και θεόρατος ελέφαντας που βλέπουμε στο τσίρκο δεν το σκάει γιατί νομίζει ότι δεν μπορεί, ο δυστυχής.

Η ανάμνηση της αδυναμίας που ένιωσε λίγο μετά τη γέννησή του ειναι χαραγμένη στη μνήμη του.

Και το χειρότερο είναι ότι ποτέ δεν αμφισβήτησε σοβαρά αυτή την ανάμνηση.

Ποτέ μα ποτέ δεν ξαναπροσπάθησε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του...



"Έτσι είναι, Ντεμιάν. Όλοι είμαστε λίγο - πολύ σαν τον τον ελέφανα του τσίρκου. Περιδιαβαίνουμε τον κόσμο δεμένοι σε εκατοντάδες παλούκια που μας στερούν την ελευθερία.

Ζούμε πιστεύοντας ότι "δεν μπορούμε" να κάνουμε ενα σωρό πράγματα , απλώς επειδή μια φορά, πριν από πολύ καιρό, όταν είμαστε μικροί, προσπαθήσαμε και και δεν τα καταφεραμε.

Πάθαμε τότε το ίδιο με τον ελέφαντα. Χαράξαμε στη μνήμη μας αυτό το μήνυμα: "Δεν μπορώ, δεν μπορώ και ποτέ δε θα μπορέσω."

Ο Χόρχε έκανε μια μεγάλη παύση. Ύστερα πλησίασε, κάθησε στο πάτωμα μπροστά μου και συνέχισε:

"Αυτό σου συμβαίνει, Ντέμι. Ζεις μέσα στα όρια της ανάμνησης ενός Ντεμιάν που δεν υπάρχει πια, εκείνου που δεν τα κατάφερε.

Ο μοναδικός τρόπος να μάθεις εάν μπορείς, είναι να προσπαθήσεις πάλι με όλη σου την ψυχή...Με όλη σου την ψυχή!



O αλυσοδεμένος ελέφαντας. Του Χόρχε Μπουκάι.

***

Αφιερωμένο σε όλους όσοι παραμένουμε δεμένοι σε μικρά ή μεγάλα παλούκια και μη συναισθανόμενοι την τρομερή μας δύναμη, δειλιάζουμε και δεν κάνουμε ένα βήμα μπροστά...

Δεκεμβρίου 21, 2008



Jeremie Renier και Yannick Renier, αδέρφια, Βέλγοι ηθοποιοί ... Για να μη μού λέτε εμένα πως το Βέλγιο είναι βαρετή χώρα!!

Δεκεμβρίου 03, 2008

δύσκολες μέρες - μια θλιψη, σαν κύμα, έρχεται κι αποτραβιέται - να δω τη ζωη αλλιως, ξανα, με νεα ματια, να με ανακαλυψω παλι, μοναδα - τρομακτικο - δεν μου αρεσει η μοναδα - το εγω ειναι τεραστιο και ξερω πως αυτο ειναι η πηγη ολων των κακων, το τεραστιο εγω ολων μας - και τωρα που καλουμαι να ξαναδω ποιο ειναι το δικο μου εγω για να το αγαπησω και μετα να το βαλω στην ακρη, ζοριζομαι /
ξερω τωρα πως ολα περνούν - ο χρόνος κανει το θαυμα του - κι ο ηλιος το κανει, και η μουσικη - ολα περνουν, γινονται στρωμα του δερματος, και καθονται πανω σου, δε φευγουν αλλα δεν πονανε, περνουν, το ξερω, σιγουρα πια, κι ετσι φοβαμαι λιγοτερο /
κι ομως κατι στην ακρη του δρομου με τρομαζει
η συνειδητοποιηση
κατι
τα πραγματα που κανω σε μια προσπαθεια να ειμαι καινουργιος
το εφημερο σεξ
η παρουσιαση του εαυτου μου - η βιτρινα μου - τα γλυκα μουτρακια μου και ο νεος ωροσκοπος μου
να 'μαι ξανα
δειτε με
αγαπηστε με
αρκει να μη χρειαστει να εξηγησω τιποτα για μενα - τιποτα για την κοσμοθεωρια μου - για τους ηχους μου - για τις γευσεις μου - για την οικογενεια μου

τρομακτικο, απλα


(η θλιψη εγινε λιγο πιο εντονη με την ειδηση του θανατου της Καραπάνου - ο Υπνοβατης της με ειχε συγκλονισει, οταν φοιτητης ανακαλυπτα το συμπαν - κι αργοτερα το Ναι με κραταγε ζωντανο οταν στο στρατο επρεπε να ειμαι καφρος)

Δεκεμβρίου 01, 2008

WE ARE ALL HIV POSITIVE

Νοεμβρίου 29, 2008

Εκεί πίσω στη γωνία...

http://parakeimena.blogspot.com/2008/11/blog-post_26.html

Το παραπάνω κείμενο γράφτηκε από έναν θαυμάσιο πατέρα παιδιού με ειδικές ανάγκες (που πάσχει από φαρμακοανθεκτική επιληψία) που δεν έπαψε να παλεύει ενάντια στη Μοίρα του, με αφορμή την περιθωριοποίηση της κόρης του από τη δασκάλα της.

Το δημοσιεύω εδώ και το αφιερώνω σε όλους όσοι - για τον έναν ή για τον άλλο λόγο - καταδικάστηκαν να διαβιούν στο περιθώριο, σε όλα τα αθώα θύματα προκαταλήψεων, άγνοιας και σάπιων νοοτροπιών, σε όλους όσοι κάποτε αισθάνθηκαν/με λίγοι, ασήμαντοι, μειονεκτικοί.

Σε μια εποχή όπου η βαρβαρότητα γύρω μας γιγαντώνεται και στοχοποιεί κάθε τι που αποκλίνει από το "κανονικό", άνθρωποι τόσο ευγενείς αλλά και τόσο γενναίοι αποτελούν για μένα λόγο να ελπίζω (ακόμα) και να αισιοδοξώ.