δύσκολες μέρες - μια θλιψη, σαν κύμα, έρχεται κι αποτραβιέται - να δω τη ζωη αλλιως, ξανα, με νεα ματια, να με ανακαλυψω παλι, μοναδα - τρομακτικο - δεν μου αρεσει η μοναδα - το εγω ειναι τεραστιο και ξερω πως αυτο ειναι η πηγη ολων των κακων, το τεραστιο εγω ολων μας - και τωρα που καλουμαι να ξαναδω ποιο ειναι το δικο μου εγω για να το αγαπησω και μετα να το βαλω στην ακρη, ζοριζομαι /
ξερω τωρα πως ολα περνούν - ο χρόνος κανει το θαυμα του - κι ο ηλιος το κανει, και η μουσικη - ολα περνουν, γινονται στρωμα του δερματος, και καθονται πανω σου, δε φευγουν αλλα δεν πονανε, περνουν, το ξερω, σιγουρα πια, κι ετσι φοβαμαι λιγοτερο /
κι ομως κατι στην ακρη του δρομου με τρομαζει
η συνειδητοποιηση
κατι
τα πραγματα που κανω σε μια προσπαθεια να ειμαι καινουργιος
το εφημερο σεξ
η παρουσιαση του εαυτου μου - η βιτρινα μου - τα γλυκα μουτρακια μου και ο νεος ωροσκοπος μου
να 'μαι ξανα
δειτε με
αγαπηστε με
αρκει να μη χρειαστει να εξηγησω τιποτα για μενα - τιποτα για την κοσμοθεωρια μου - για τους ηχους μου - για τις γευσεις μου - για την οικογενεια μου

τρομακτικο, απλα

(η θλιψη εγινε λιγο πιο εντονη με την ειδηση του θανατου της Καραπάνου - ο Υπνοβατης της με ειχε συγκλονισει, οταν φοιτητης ανακαλυπτα το συμπαν - κι αργοτερα το Ναι με κραταγε ζωντανο οταν στο στρατο επρεπε να ειμαι καφρος)