Πισωγύρισμα ή Walk on memory lane

Χρόνια είχα να το κάνω. Κι όμως ήταν σαν μην έχει αλλάξει τίποτα. Κατέβηκα στην Αγία Φωτεινή (παλιά κατέβαινα από τα βόρεια αλλά χτες από τη δουλειά), πήρα λεφτά από τη Eurobank, πέρασα απέναντι την Καλιρρόης, χώθηκα στη Λεμπέση και να 'μαι μπροστά από το συμπαθέστατο Γρανάζι. Άνοιξα την πόρτα και μπήκα. Ο χώρος σχεδόν ο ίδιος, τα πρόσωπα γνωστά, η μουσική να σε ταξιδεύει από τα σκυλομάγαζα της σημερινής Αθήνας στην Αθήνα του ελληνικού κινηματογράφου, από κει στη λάγνα ανατολή και πάλι πίσω. Αυτό το μαγαζί πάντα με έκανε να νιώθω άνετα. Δεν έχει πόζα και αυτό μ' αρέσει. Δεν είχε πολύ κόσμο. Ήπια τα κρασιά μου και την έκανα παραπατώντας.
Επόμεμη στάση: ΛΑΜΔΑ. Ανακαινισμένο αλλά αφόρητα το ίδιο. Αδιάφορη μουσική, χάλια ποτά (ακόμα και το κρασί ήταν χάλια), στήσιμο και φτιασίδωμα. Πάνω ελάχιστος κόσμος (ήταν και καθημερινή και περασμένη ώρα), την έκανα κατευθείαν για κάτω. Κλασικά, εκεί βρισκόντουσαν οι περισσότεροι. Ήπια και δω κάνοντας βόλτες πέρα δώθε, μπαινοβγαίντας στα σκοτεινά, ψάχνωντας κάτι που ήξερα εξ αρχής ότι δεν θα βρω. Κάποια στιγμή βαρέθηκα και η ώρα είχε περάσει επικίνδυνα. Έφυγα βάρκα γιαλό ακολουθώντας την πεπατημένη. Αγία Φωτεινή, Ζάπειο, Φωκιανός.
Ήταν σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα. Κι όμως έχει αλλάξει.