ΗΜΑΡΤΟΝ

Χτες αποφάσισα να κλείσω αυτό το ιστολόγιο. Για πολλούς λόγους. Ο κυριότερος είναι επειδή το είχα αγαπήσει, είχε φτιαχτεί με αγάπη, ήταν μια καλή στιγμή και ένα βήμα για να λέω/λέμε πράγματα που έτσι κι αλλιώς τα λέμε μεταξύ μας, αλλά λίγο πιο συγκεκριμένης θεματολογίας. Επειδή το να είσαι gay, όσο και να σου λένε οι άλλοι - καλοπροαίρετα κυρίως - πως είναι απλά ένα κομμάτι της ζωής σου, δεν είναι απλά ένα κομμάτι, είναι το μεγαλύτερο κομμάτι, είναι αυτό που σε έχει διαμορφώσει, σε έχει κάνει να αντέχεις, να έχεις ξινίλα, να έχεις άποψη - μια λίγο ιδιαίτερη - και κυρίως, σε έχει κάνει περίγελο και εύκολο θύμα. Μπορεί για κάθε κατηγορία ανθρώπου που πέφτει θύμα χλευασμού να έρχεται η σωτήρια εκείνη ημέρα που ο χλευασμός του δεν θα είναι πια ηθικά επιτρεπτός - δεν θα είναι πολιτικά ορθός -, αλλά για την αδερφή αυτή η μέρα δε θα έρθει ποτέ. Θα είναι πάντα ΟΚ να κάνεις αστεία με αδερφές - και δεν εννοώ μόνο τα ανέκδοτα...
Τώρα λοιπόν που δε γράφω πια (κανείς δε γράφει) και μια και υπάρχουν πολλά ακόμα ενδιαφέροντα ιστολόγια με τη συγκεκριμένη θεματολογία - πολλά εκ των οποίων υπάρχουν και στους συνδέσμους μας -, θεωρώ πως ήρθε η ώρα να το αφήσω το ιστολόγιο, και να το κλείσω για να μην είναι πια μια παρηκμασμένη εικόνα αυτού που ήταν (μελό, χαρακτηριστικό γνώρισμα της αδερφής).
Μια διευκρίνιση μόνο να κάνω, επειδή ήρθε κι ένα μέηλ σχετικό με τον Άλεξ (το παιδάκι από τη Βέροια που εξαφανίστηκε και όλοι πια ξεχάσαμε ... ) μέσα στο οποίο περιλαμβανόταν κι η φράση "τι δουλειά έχει η gay αλεπού στο παζάρι", ως αναφορά σε έναν δικηγόρο, "γνωστό παιδεραστή"...
ΓΑΜΩ ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΜΟΥ ΓΑΜΩ, η έννοια παιδεραστής δεν ταυτίζεται με την έννοια ομοφυλόφιλος! Μπορεί επιτέλους να το καταλάβει αυτό ο μέσος άνθρωπος; Είναι τόσο δύσκολο;;;;;; Μπορεί ένας ομοφυλόφιλος να είναι και παιδεραστής, όπως μπορεί να είναι παιδεραστής και ένας ετεροφυλόφιλος (τα πιο αποτρόπαια παιδεραστικά εγκλήματα έχουν διαπραχθεί από ετεροφυλόφιλους, βλέπε Ντιτρού).
Ήμαρτον! Φτάνει πια!
'Η μάλλον όχι, ΟΚ, δέχομαι. Εμείς φταίμε για όλα, για τους σεισμούς, για τους λιμούς, για το έιτζ, για τον πόλεμο στο Ιράκ, για την πτώση του τείχους, για τις αμβλώσεις, για τις τρελές αγελάδες, για την ήττα του Πασόκ, για το κούρεμα της Τρέμη και κυρίως για την απόπειρα αυτοκτονίας του Ζαχόπουλου (να δείτε που κάποια αδερφή θα τον έσπρωξε).
Άι σιχτίρ λοιπόν!

Μ' αυτά και μ' εκείνα, νομίζω δεν έχει νόημα να το κρατώ άλλο το κουσούρι. Θα κρατήσω το προσωπικό μου κουσούρι κι όλα καλά.
Ωραίο ήταν μωρέ όσο το κουλαντρίζαμε :-)))