ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΑΝΕΡΘΩ

στο θέμα του προηγούμενου ποστ, όσο αυτοσαρκασμό κι αν διαθέτω (που διαθέτω και με το παραπάνω!), όσο κουλ και να είμαι με ό,τι είμαι (αγαπώ το κουσούρι μου, έλα όπως είσαι), οφείλω να παραδεχτώ πως βαριέμαι/ενοχλούμαι/δε θέλω να είμαι (όχι εγώ προσωπικά) θεματάκι για καλαμπούρι. Ίσως είναι καιρός οι άνθρωποι, και ειδικότερα οι νέοι άνθρωποι (γαμώ το κέρατό μου) να βρουν άλλο θέμα για αστειάκι. Ας πούμε, εκεί που τα μέλη μιας παρέας, όταν "αλληλοπειράζονται" και γίνονται χαριτωμένοι, λένε "άντε μωρή αδέρφω" ή "πίτσα ή σουβλάκι μωρή λούγκρα;", να έλεγαν "άντε μωρέ ούφο" ή "πίτσα ή σουβλάκι ρε βλήμα;". Είναι μια πρόταση. Είναι πολύ πιο δύσκολο μέσα στην παρέα αυτή να υπάρχει ένα πραγματικό ούφο, πόσο μάλλον ένα βλήμα! Ενω η αδέρφω-λούγκρα κλπ κλπ είναι είδος ανθρώπου, κανονικό, με κεφάλι-πόδια-χέρια, με μυαλό και καρδιά, νιώθει, τρώει, πίνει, αγαπάει, κάνει σεξ, σκίζεται για τους φίλους της (λούγκρες ή μη), και έχει κι αυτιά κι ακούει. Μερικές φορές καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς, αλλά επειδή σίγουρα αυτό φαίνεται καταπίεση για πολλούς, υπάρχει κι η λύση της εξεύρεσης νέων θυμάτων-στόχων χλευασμού (έστω και καλοπροαίρετου). Στην περίπτωση αυτή, τα αντικείμενα (ούφο/βλήμα, βλ. παραπάνω) είναι η ιδανική λύση. Ενοχλούνται λιγότερο