E ΛΟΙΠΟΝ

χτες είδα ένα απίστευτο όνειρο, πολύ φωτεινό παραδόξως. Ήμουν σε ένα γάμο, δεν ξέρω ποιος παντρευόταν αλλά ήταν φίλος και παντρευόταν το αγόρι του. Υπήρχε πολύ ομορφιά εκεί, και συγκίνηση, και φώτα, και χαμόγελα, και θείτσες με μαλλί λάχανο (για ψυχαγωγία). Η μουσική ήταν υπέροχη, κάτι Tori Amos θυμάμαι, κάτι Βάνου τότε που ήταν η μεγαλύτερη φωνή που πέρασε από την Ελλάδα (μετά τη Νταντωνάκη). Δεν υπήρχε καμία ξινίλα πουθενά. Μα πουθενά...
Δεν είναι ότι μου αρέσει ο γάμος ως θεσμός, ούτε καν ως εκδήλωση. Σπεύδουν πολλοί να θυμίζουν πως ο γάμος είναι ένας συντηρητικός θεσμός που δεν θα έπρεπε να τον διεκδικούν οι ομοφυλόφιλοι, αφού αυτοί εκ των πραγμάτων είναι εκτός κατεστημένου, άρα τι το θέλουν να γίνουν ίδιοι με τους άλλους; Και φαντάζονται γάμους με το γαμπρό να φοράει δαντέλα και όλους τους καλεσμένους να κράζουν σαν τον Παράβα στις παλιές μαλακοταινίες.
Ο γάμος είναι το σύμβολο, η ΟΥΣΙΑ είναι η αναγνώριση της σχέσης με τις επακόλουθες παροχές/διευκολύνσεις από το κράτος. Η ουσία είναι να έχεις δικαίωμα να επισκεφτείς αυτόν που αγαπάς στην εντατική και αν χρειαστεί να μπορείς να αποφασίσεις εσύ κι όχι η μαμά του. Ξέρουμε όλοι ποια είναι η ουσία. Και γι' αυτό το λόγο είναι υποχρέωση η αναγνώριση των ομοφυλόφιλων ζευγαριών.
Αλλά κι αν κάποιος θέλει το γάμο για το γάμο, για την εκδήλωση, για το σύμβολο πίστης, για το κοστούμι, για ό,τι τέλος πάντων, θα πρέπει να έχει και αυτό το δικαίωμα. Γιατί δεν πρέπει να είναι βου κατηγορίας. Γιατί του χρωστάνε πολλά γαμήλια δώρα. Γιατί έτσι.
Στο γάμο του ονείρου πάντως πέρασα πολύ ωραία. Α! Και χόρεψα κιόλας...