απόσπασμα

Η ηρεμία στο αυτοσχέδιο δωμάτιο του πρώην ασύλου διανοητικώς αναπήρων αποδεικνύεται εφήμερη, όπως συμβαίνει πάντα με την ευτυχία. Για τον Βικτόριο το πρόβλημα δεν βρίσκεται στις μέρες αλλά στις νύχτες και, από όλα τα θανάσιμα αμαρτήματα, αυτό που σαφώς θέτει τη σφραγίδα του είναι η λαγνεία. Μόλις η πρώτη, πιο αδύναμη ηλιαχτίδα ξεκινάει να αποσύρεται προς τις χαραμάδες από όπου είχε κατορθώσει να γλιστρήσει, τα ερείπια αρχίζουν να γεμίζουν από το πηγαινέλα ανήσυχων σκιών. Το χάλασμα κατακλύζεται από θαμπές ανθρώπινες μορφές, ξεστρατισμένες, απελπισμένες, μορφές που αναζητούν οι μεν τις δε σάμπως το κορμί να ήταν ο αποκλειστικός λόγος τόσης αναταραχής. Σημασία δεν έχουν ούτε οι φωνές ούτε οι ματιές, πολλώ δε μάλλον ό,τι υπάρχει πίσω από αυτές: σημασία έχουν μόνο τα κορμιά. Οι εφιαλτικές νύχτες στο χάλασμα της πρώην οδού Χενεράλ Λη του αποκαλύπτουν πόσο ρευστές μπορεί να είναι οι προτιμήσεις και οι ανάγκες των ανθρώπων. Βλέπει άξεστους φορτηγατζήδες να νέμονται εύθραυστους νεαρούς, όπως κι εύθραυστους νεαρούς να νέμονται άξεστους φορτηγατζήδες, περιθωριακούς μουλάτους με λευκούς αστυνομικούς, μαύρους αθλητές να ζευγαρώνουν με στελέχη επιχειρήσεων με όψη Βίκινγκ, αιθέριους χορευτές πλεγμένους με αγροίκους χασάπηδες, πρωταθλητές του άλματος επί κοντώ ενωμένους με δραματουργούς που το άστρο τους δύει. Καταφθάνουν στο χάλασμα άντρες κάθε κοινωνικής κατάστασης: χήροι, παντρεμένοι, εργένηδες, στείροι, με απογόνους, πρωτοπόροι εργάτες, πάσχοντες από κιρσοκήλη, ηλεκτρολόγοι, συνηθισμένοι αλήτες, δικηγόροι, ανοϊκοί, τραγουδιστές όπερας, τραγουδιστές παραδοσιακής μουσικής, σκακιστές, πρέσβεις, τραβεστί, οικοδόμοι, παραπληγικοί, γλύπτες, δημοσιογράφοι, μουσικοί, δρεπανιστές ζαχαροκάλαμων, σερβιτόροι, ναυαγοσώστες, συνθέτες, οροθετικοί, κηπουροί, αεροπόροι. Λίγο λίγο δίνουν το παρόν στο ερείπιο άντρες όλων των διαστάσεων, ηλικιών, φυλών, προτιμήσεων, οικογενειακών προελεύσεων, συνηθειών, θρησκειών, πολιτισμικών χαρακτηριστικών, κοινωνικών καταγωγών, πολιτικών και φιλοσοφικών τάσεων (αρκετοί, οι περισσότεροι, φυσιολογικοί σε τελευταία ανάλυση, είναι τόσο ευτυχείς ώστε έχουν απαλλαγεί από πολιτικές ή φιλοσοφικές τάσεις). Εξ ου και ο Βικτόριο αρχίζει να συνάγει ότι εντέλει το σεξ αποτελεί το μοναδικό είδος πραγματικής δημοκρατίας που μπορεί να υπάρξει στον κόσμο. Ή ίσως να συλλογίζεται ότι μάλλον θα έπρεπε να συμπεράνει πως όποια επανάσταση θεωρεί εαυτήν δημοκρατική οφείλει να εκκινεί από το σεξ.

Αμπίλιο Εστέβες

Τα μακρινά παλάτια

εκδ. Κέδρος