ΔΥΟ (ΤΡΙΑ, ΤΕΣΣΕΡΑ...) ΛΟΓΑΚΙΑ

Με αφορμή τα σχόλια των φίλων στο πρηγούμενο ποστ, κάποιες σκέψεις.
Πολύ συχνά οι άνθρωποι που είναι καλοπροαίρετοι και ανοιχτόμυαλοι και καλοί εν ολίγοις, βλέπουν τον κόσμο μέσα από τα δικά τους ανιδιοτελή μάτια. Έτσι, ένας άνθρωπος που δεν θεωρεί πως υπάρχει καμία διαφορά μεταξύ ομοφυλόφιλων και ετεροφυλόφιλων, δεν αντιλαμβάνεται ας πούμε για ποιο λόγο να υπάρχουν γκέη μπαρ, να υπάρχουν πορείες ομοφυλόφιλης περηφάνειας κλπ. Σου λέει, αφού είμαστε όλοι ίδιοι, γιατί να γκετοποιείσαι;
Τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι όμως. Δεν είμαστε ίδιοι, και δυστυχώς δεν είμαστε και ίσοι απέναντι στο νόμο. Νομίζω το ότι δεν είμαστε ίσοι είναι και το πιο εύκολο να τεκμηριωθεί, δεν αφήνει και πολλά περιθώρια συζήτησης. Δεν είμαστε ίσοι γιατί εγώ δεν παντρεύομαι, γιατί εγώ δεν υιοθετώ παιδιά. Σταματάω σ' αυτά μόνο. Ισότητα λοιπόν στα σκουπίδια.
Γιατί δεν είμαστε ίδιοι τώρα. Γιατί εγώ όταν θέλω να φιλήσω τον άνθρωπό μου τρυφερά σε δημόσιο χώρο (ας μην συζητήσουμε δε αν υπάρχουν και παιδιά μπροστά!) είμαι προκλητικός, οι άλλοι πάλι όχι. Γιατί εγώ αν πω σε μια συζήτηση, όχι απαραίτητα μεταξύ φίλων, πως "ήρθε και με πήρε από τη δουλειά το αγόρι μου" θα θεωρηθώ προκλητικός (το αμίμητο "οκ, είσαι γκέη, γιατί πρέπει να το διατυμπανίζεις κιόλας'..."), οι άλλοι πάλι όχι, μπορούν να μιλάνε για αρραβωνιάρες, γκόμενες-γκόμενους, και θεωρείται φυσιολογικό και χαριτωμένο. Γιατί εγώ αν βάλω φωτογραφία του Σάκη Ρουβά στο pc μου στο γραφείο, θα είμαι υπερβολικός, αν όμως αυτό το κάνει ένα κοριτσάκι ή αν ένα αγοράκι βάλει τη Jenifer Lopez, όλα είναι μια χαρά.
Δεν είμαστε ίδιοι γιατί έχουμε μεγαλώσει σε έναν κόσμο που μας έμαθε πως αυτό που είμαστε είναι αρρώστια και αμαρτία. Είναι τεράστιο το μέγεθος της πίεσης. Δεν έχετε ιδέα πόσο. Φαντάσου να μεγάλωνες σε ένα κόσμο όπου η ίδια σου η φύση θεωρείται λάθος. Υπάρχει άραγε συναίσθηση του πόσο φριχτό είναι αυτό;
Δεν είμαστε ίδιοι γιατί πρέπει στο σχολείο να μάθουμε να κρύβουμε βλέματα, να αλλοιώνουμε τη φωνή μας, να στεκόμαστε διαφορετικά, να μην δίνουμε τροφή για κράξιμο. Η εφηβεία ήταν μια κόλαση. Μια καθημερινή μάχη. Γι΄αυτό δεν είμαστε ίδιοι.
Δεν είμαστε ίδιοι γιατί αν οι γονείς μας έχουν περιουσία και προίκα, ποτέ δε θα μας δώσουν κι εμάς για να κάνουμε το σπιτικό με τον καλό μας (που ακούστηκε;). Μας αγαπάνε, ναι, μας φροντίζουν, ναι, αλλά δεν υπάρχει καν στο μυαλό τους αυτό το "ανοίγει σπίτι με τον καλό του", είναι επιστημονική φαντασία.
Δεν είμαστε ίδιοι γιατί στις περισσότερες εκδηλώσεις δεν μας λένε "εννοείται πως μπορείς να φέρεις και το αγόρι σου" και οι προσκλήσεις είναι μονές.
Δεν είμαστε ίδιοι επειδή κινδυνεύει η σωματική μας ακεραιότητα επειδή σε πολλούς δεν αρέσει αυτό που είμαστε (και πριν φέρετε αντιρρήσεις, σκεφτείτε ότι ποτέ δεν θα φάτε ξύλο επιεδή είσαστε άντρες - "μαλάκα, κοίτα, ένας παλιο-άντρας, πάμε να τον σαπίσουμε" - απλά δεν παίζει).
Θα μπορούσα να γράφω ώρες, αλλά θα με πιάσει θλίψη, και δεν είναι αυτός ο σκοπός μου.
Ήθελα απλά να πω ότι σε έναν κόσμο ιδανικό, φτιαγμένο από όλους εσάς που είστε φίλοι και έχετε και το μυαλό που έχετε, όλα όσα έγραψα δεν θα είχαν κανένα νόημα.
Αλλά εσείς είστε λίγοι, γι' αυτό είστε εσείς φίλοι, γι΄αυτό διαβάζετε εσείς το κουσούρι.
Μην θεωρείτε όμως γκετοποίηση τα γκέη μπαρ, δεν είναι. Είναι χώροι ελευθερίας ύπαρξης φυσικής, κάτι που δύσκολα καταλαβαίνετε γιατί για σας είναι δεδομένο. Για μας όμως όχι. Και γι αυτό και τα στηρίζουμε - εγώ τουλάχιστον. Και για αυτό στηρίζω και το γκέη πράιντ, όσο κι αν σε πολλούς φαίνεται παράτα. Δεν γίνεται αλλιώς. Μέχρι που είχα διαβάσει κάποτε στην Athens Voice, και μάλιστα από γκέη αρθρογράφο, πως από τότε που οι γκέη απελευθερώθηκαν έχασαν την καλλιτεχνική τους φύση και έπαψαν να είναι στο κέντρο της δημιουργίας. Ναι, ο πόνος φτιάχνει τέχνη, αλλά ειλικρινά, αν είναι να πονάω για να είμαι τρανός, καλύτερα να είμαι καλά και άτεχνος (λέμε τώρα).
ίσοι όχι ακόμα λοιπόν (ελπίζουμε προσεχώς), ίδιοι ούτε. και δε χρειάζεται. απλά αγαπημένοι. αυτό