silence=death
"Living with AIDS in this country is like living through a warthat's happening only for those people in the trenches.."Every time a shell explodes you look around .to discover that you've lost more of your friends. But nobody else notices, it isn't happening to them."
_ VITO RUSSO
[Αφιερωμένο ειδικότερα στους δύο αγαπημένους φίλους που ζουν με την ωρολογιακή βόμβα στο σώμα τους]
αναρτήθηκε από το χρήστη divine mitsakos @ 2:15:00 μ.μ.
12 σχόλια:
Μακάρι οι δύο φίλοι σου να ξαναγίνουν υγιείς ξανά. Το εύχομαι ολόψυχα.
Μακάρι οι δύο φίλοι σου να γίνουν υγιείς ξανά. Το εύχομαι ολόψυχα.
:))))
Κι ως τότε, μακάρι να δούμε τη μέρα που όλοι όσοι ζουν με το HIV/AIDS δεν θα είναι πια "ένοχοι".
Κάποτε το "επτασφράγιστο μυστικό" ήταν ο καρκίνος, αυτό το ξεπεράσαμε...και πάμε μπροστά...
Μακάρι να μην αρρωστήσουν άλλα παιδιά επειδή δεν ξέρουν πώς μεταδίδεται ή δεν ξέρουν πώς να προφυλαχθούν.
"nobody else notices, it isn't happening to them" αυτό δυστυχώς συμβαίνει με τα περισσότερα πράγματα δείτε π.χ. κ το ποστ του Sigmund_01 "Εσείς που ζείτε τελικά;!" ότι είναι πέρα από εμάς δε θα μας συμβεί, έλα όμως που συμβαίνει..."το μυαλό στην τσέπη" ή "μάθετέ με ωραία μου πουλάκια" λοιπόν κ συμπαράσταση σε όσους έχουν ανάγκη
Αυτή η συμπαράσταση είναι πολύ δύσκολο πράγμα...πώς να συμπαρασταθείς αν δεν καταλαβαίνεις;
Δεν θα ξεχάσω πώς ένιωθα μια μέρα που προσπαθούσα από το τηλέφωνο κι από χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά να πείσω ένα φίλο ότι το να είναι κανείς HIV+ δεν είναι το τέλος του κόσμου...
...εμένα πήρε πρώτον, μόλις είχε μάθει τη διάγνωση...τεράστια ευθύνη με βάρυνε ξαφνικά...έκλαιγε στο τηλέφωνο "γιατί σ'εμένα;"...τι να πεις...ό,τι μου ήρθε είπα..."τίποτα δεν είναι τόσο τραγικό όσο φαίνεται στην αρχή"..."η επιστήμη έχει προοδεύσει"..."δεν είσαι μόνος" (αυτό πάλι, πώς τόλμησα και το ξεστόμισα;!)...
...τώρα, κάποια χρόνια μετά, είναι πολύ καλά, γεμάτος όρεξη για ζωή...κι εγώ χαίρομαι, γι αυτόν...
Κι όποτε βρίσκομαι σε στιγμές έντονου στρες και κόπωσης και δεν ξέρω πώς να βγάλω άκρη, σκέφτομαι με ευγνωμοσύνη "ώπα μεγάλε, κάτσε καλά, γιατί δεν έχεις ιδέα τί θα πει απελπισία"...και χαίρομαι, για μένα...γιατί δεν είμαι στη θέση του, κι όλων των υπολοίπων...
Αν κάποιος βρει τη συνταγή για συμπαράσταση ας μου την πει γιατί εγώ ακόμη προσπαθώ.
Αν όσοι ζουν με AIDS είναι ένοχι -τότε επιτέλους φτάσαμε στον "Θαυμαστό καινούργιο κόσμο", με ενδιάμεση στάση στο "1984" -το ψέμμα είναι αλήθεια, ο πόλεμος είναι ειρήνη και τα τέτοια.
Επόμενη στάση -οι κατακόμβες. Προσδεθείτε.
κι εγώ την ψάχνω καλό μου, δεν την βρίσκω
ήταν πολλές οι περιπτώσεις, εσύ ξέρεις, που δεν ήξερα/δεν ξέρω τι να πω
το θετικό είναι πως και οι δύο αυτοί φίλοι που τους αφιέρωσα το ποστ είναι μέσα στην ενέργεια, προχωρούν τη ζωή τους, δεν το βάζουν κάτω - μέσα στην ατυχία τους έχουν την τύχη να έχουν φάρμακα, σε αντίθεση με αυτούς της Αφρικής (σύ κι αν το ξέρεις αυτό!)...
αλλά δεν μπορώ να μην τους σκέφτομαι συνέχεια και να μην σκέφτομαι πόσο τυχερόε είμαι εγώ- έχεις δίκιο
κάτι όμως κάναμε κι εμείς, μικρό, αλλά κάτι... πόσες φορές περπατήσαμε και φωνάξαμε και κλάψαμε με τους άλλους, και μάθαμε πέντε πράγματα και μοιραστήκαμε άλλα δυο, κάτι δεν πρέπει να είναι
μακάρι να έληγε ο εφιάλτης και η συμπαράσταση να μην χρειαζόταν
σαν το τέλος της ταινίας longtime companion, και θα τρέξουν όλη στην παραλία και θα ακούγεται blondie
θα είμαστε κι εμείς εκεί για να το δούμε;
α ρε mb, ποτέ δε θα πάψόυμε να γράφουμε ταυτόχρονα!!
τι να πω...
τραγικό.
:'(
Δημοσίευση σχολίου
Εγγραφή σε Σχόλια ανάρτησης [Atom]
<< Αρχική σελίδα