ΘΛΙΨΗ

"Παίδες, το ενδιαφέρον τη κοινωνίας είναι τα παιδιά, γιατί μέσω αυτών διαιωνίζεται. Είναι το εγωιστικό γονίδιο που θέλει τα όμοιά του να διαιωνιστούν έναντι των άλλων. Όλα τα επιδόματα αυτό προσπαθούν να πετύχουν, από το επίδομα γάμου, μέχρι τη προτεραιότητα των παιδιών και των γυναικών για τα παιδιά στην εγκατάλειψη πλοίου. Η κοινωνία δεν βλέπει με συμπάθεια τους ομοφυλόφιλους και δεν βλέπω για ποιο λόγο θα πρέπει στο όνομα της οποιαδήποτε δημοκρατικότητας να προσποιηθεί ότι κάνει κάτι τέτοιο. Όποια επιδόματα πάρουν υπό τη μορφή οποιασδήποτε πρόφασης (π.χ. γάμου) πάνε σε «πισωγλέντια», το οποίο δικαίωμά τους, αλλά όχι με τα λεφτά μας. Τώρα η κακώς εννοούμενη Δημοκρατία παρουσιάζει κάποιες δήθεν ευαισθησίες, αλλά στη πραγματικότητα πίσω από όλα αυτά βρίσκονται ανήθικα εμπορικά συμφέροντα. Ο,τιδήποτε υπονομεύει την οικογένεια, έχει σαν αποτέλεσμα την αύξηση του ατομικού κόστους ζωής, την μεγαλύτερη ανάγκη για εργασία, ώστε να τονωθεί η καταναλωτικότητα και να εγκαθιδρυθεί η καθυπόταξη ορισμένων κοινωνικών τάξεων. Βομβαρδιζόμαστε καθημερινά από μηνύματα υποκουλτούρας και προπαγάνδας που σκοπό έχουν «να μας το διαλύσουν εδώ πέρα». Αν υπάρχει το παραμικρό ψήγμα πατριωτισμού, τότε κάποιος θα πρέπει να σκέφτεται:«ένα παιδί για μένα, ένα για τη γυναίκα μου και ένα για την Ελλάδα». Και η Ελλάδα θα πρέπει να σκέφτεται «και τόσα στην άκρη για αυτούς που μεγαλώνουν παιδιά». Τα υπόλοιπα είναι κυριολεκτικά και μεταφορικά του κώλου. Και ελπίζω ότι δεν θα βρεθεί κάνας μαλάκας πολιτικός που θα πριμοδοτήσει «πισωγλέντια» από τους φόρους μας, γιατί θα πάρει ο διάολος."

Είπα να κάνω ένα διάλλειμα και αντί να βγω να πάρω αέρα, έβαλα τα χέρια μου να βγάλω τα μάτια μου.
Αν βάλεις ομοφυλοφιλία – υιοθεσία, το 95% των απόψεων που διαβάζεις είναι σαν την παραπάνω. Κι αυτή είναι από τις πιο «ήπιες» εκφραστικά.
Μόνο κατάρες μου έρχονται.
Έτσι θα μας/σας θυμίσω ξανά πως η "πρόοδος" είναι μόνο ευχή και μόνο στο μυαλό μας.
Τι θλίψη! Όταν είναι κανείς πιο μικρός, δεν ξέρει. Πονάει αλλά ελπίζει. Και πιστεύει. Πολύ. Μετά σιγά-σιγά βλέπει. Μεγαλώνει. Ο κύκλος στενεύει. Οι φίλοι συσπειρώνονται. Η αδυναμία επικοινωνίας με τους γύρω γιγαντώνεται. Και στο τέλος καταλαβαίνει. Πως δεν υπάρχει καμία, μα καμία ελπίδα να περάσει το μήνυμα, καμία μα καμία ελπίδα να δει τον κόσμο λίγο πιο αισιόδοξα.
Η βιασμένη θα λέγεται Βουλγάρα πουτάνα, ο ομοφυλόφιλος θα λέγεται πισωγλέντης που θέλει να φάει τα λεφτά του ετεροφυλόφιλου κράτους, όποιος λέει την αλήθεια ή παλεύει γι΄αυτή θα αναγκάζεται να κατεβάσει το site του κάτω από το βάρος των μηνύσεων των φαρισαίων.
Πάντα.
Και δεν έχει να κάνει με ηλικίες και γενιές.
Δε βλέπω φως από πουθενά.
Και είμαι και από τους λίγους τυχερούς που ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΟΣ στην απόγνωσή μου.
Για τους άλλους θλίβομαι πιο πολύ, για τα παιδιά τα έφηβα, στην επαρχία περισσότερο ακόμα.
Σκατομέρα.