ΠΙΚΡΑ

Πίκρα
Θα ήθελα αυτό να είναι το πρώτο μου post στο Κουσούρι.Μια μέρα με ήλιο αλλά πολύ μαυρίλα μέσα.Στο απέναντι γραφείο κάθεται μια συνάδελφος. Την ακούω να μιλάει στον φίλο της. Δεν κρυφακούω, ειλικρινά μιλάει πολύ δυνατα. Του λέει ότι ο νέος της δάσκαλος αγγλικών είναι "αδερφή". Και χαζογελάει. Και να μη φοβάται εκείνος, αυτή θα φόβάται μήπως η "αδερφάρα", συνεχίζει, του την πέσει. Και μιλάει με γελοίο τρόπο. Και επαναλαμβάνει τα ίδια συνέχεια.Όταν έκλεισε το τηλέφωνο, την ρώτησα για τον νέο της δάσκαλο. Αν είναι καλός. Μου απάντησε ότι είναι "αδερφή".Δεν είπα τίποτα. Και ντρέπομαι γι'αυτό. Ντρέπομαι που δεν είχα το θάρρος εκείνη τη στιγμή να την βάλω να φάει το τηλέφωνο. Ντρέπομαι που θα αισθάνομαι άσχημα που δε υποστήριξα τους φίλους μου.Απλά θα ήθελα να έχω μιλήσει. Και τότε θα μπορούσε το post αυτό να μπει στο κουσουρι.Δεν θέλω να εκφράσω κανένα μεγαλεπίβολο νόημα με όλα αυτά. Ηταν απλά η πίκρα της ημέρας.
(posted by tomboy)

[ελπίζω να μη σε πειράζει που το έβαλα, ήθελα πολυ να μπει εδώ...]

Vinicius Naval

Brazil

ΝΥΧΤΕΣ ΠΡΕΜΙΕΡΑΣ: QUEER CINEMA

Αφιέρωμα στον queer κινηματογράφο. 20/9/2006-1/10/2006
Με τον όρο Queer Cinema εννοούμε ένα κινηματογραφικό κίνημα που ξεπέρασε τα όρια του underground και ξάφνιασε με την τόλμη και τις καινοτομίες του. Καταπιάστηκε με το θέμα της ομοφυλοφιλίας (απαγορευμένο στη mainstream παραγωγή), προβάλλοντας με έμφαση την γκέι, λεσβιακή και αμφισεξουαλική κουλτούρα και διεκδικώντας έναν απελευθερωμένο κινηματογράφο που δεν φοβάται τη διαφορετικότητα.
Οι Νύχτες Πρεμιέρας παρουσιάζουν ένα Αφιέρωμα στους Σταθμούς του Αμερικανικού Queer Cinema. Στη διάρκεια του Φεστιβάλ θα διοργανωθεί ανοιχτή συζήτηση για την ύπαρξη και την πορεία του Gay, Lesbian, Bisexual, Transexual κινηματογράφου στην Ελλάδα.
Πρόγραμμα Ταινιών
Fabulous! The Story of Queer Cinema. Το εξαιρετικά ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ, των Λίζα Έιντς και Λέσλι Κλέινμπεργκ.
Scorpio Rising, Κένεθ ¶νγκερ, 1964. Η θρυλική φετιχιστική ταινία του γκουρού του αμερικανικού underground κινηματογράφου, μια καθοριστική σεξουαλική φαντασίωση, ένα φιλμ που άλλαξε την πορεία του σινεμά.
The Queen, Φρανκ Σάιμον, 1968. Η απόλυτη καταγραφή του τι σήμαινε να είσαι gay, drag queen και να ζεις στη Νέα Υόρκη τη δεκαετία του Ά60.
Lonesome Cowboys (Μοναχικοί Καουμπόηδες), ¶ντι Γουόρχολ, 1969. Ο Γουόρχολ επιστρατεύει μερικούς από τους ομορφότερους θαμώνες του Factory, αντλεί από την αισθητική της αντρικής πορνογραφίας και μετατρέπει τη μυθολογία του Ουέστ σε μια αιρετική ομοφυλοφιλική ελεγεία.
Pink Narcissus (Ροζ Νάρκισσος), Τζέιμς Μπίντγουντ, 1971. Μυθική ταινία, εκστατικά ποιητική κι εκθαμβωτικά ερεθιστική, η οποία επηρέασε όσο ελάχιστες το μετέπειτα σινεμά και κυρίως την τέχνη του βιντεοκλίπ.
Thundercrack!, Κερτ ΜακΝτάουελ, 1975. Ίσως η σπανιότερη ταινία που περιλαμβάνει το φετινό πρόγραμμα του Φεστιβάλ, ένα κλασικό film maudit, με μια από τις συγκλονιστικότερες γυναικείες ερμηνείες, από την Μάριον Ίτον, την έξαρση της πανσεξουαλικότητας, τη συγκινητικά τολμηρή κι ελπιδοφόρα underground σκηνή του Σαν Φρανσίσκο του Ά70.
The Times of Harvey Milk (Η Δολοφονία του Χάρβεϊ Μιλκ), Ρομπ Επστάιν, 1984. Η πρώτη ταινία γκέι θεματολογίας του αμερικανικού σινεμά που βραβεύτηκε με Όσκαρ, ως καλύτερο ντοκιμαντέρ του 1984. Συγκλονιστική καταγραφή της δραματικής ιστορίας του πρώτου ανοιχτά ομοφυλόφιλου πολιτικού που εξελέγη στην Καλιφόρνια και της βάναυσης δολοφονίας του.
Before Stonewall (Πριν από το Στόουνγουολ), Τζον Σκαλιότι / Γκρέτα Σίλερ / Ρόμπερτ Ρόζενμπεργκ, 1984. Εκπληκτικό ντοκιμαντέρ για την καλλιέργεια κι εξάπλωση της γκέι κουλτούρας στην Αμερική, από τις αρχές του αιώνα μέχρι τις εξεγέρσεις του Στόουνγουολ το 1969, που επέφεραν κατακλυσμιαίες αλλαγές.
Desert Hearts (Καρδιές της Ερήμου), Ντόνα Ντάιτς, 1985. Η πιο ρομαντική λεσβιακή ταινία που έγινε ποτέ. Ερωτικές σκηνές ανθολογίας, για την τόλμη και την τρυφερότητά του, η πρώτη ταινία gay θεματικής που έφερε την υπογραφή γυναίκας σκηνοθέτριας.
Parting Glances (Βλέμματα Αποχαιρετισμού), Μπιλ Σέργουντ, 1986. Σκιαγραφώντας τον γκέι μικρόκοσμο του Μανχάταν των μέσων της δεκαετίας του Ά80, ο Σέργουντ κάνει μια από τις πρώτες ταινίες όπου το ειδύλλιο μεταξύ δύο αντρών αποτελεί το επίκεντρο της πλοκής και μιλά ανοιχτά, για πρώτη φορά, για τον φόβο του AIDS, την ασθένεια που τέσσερα χρόνια αργότερα του στοίχισε τη ζωή.
Paris Is Burning (Το Παρίσι Καίγεται), Τζένι Λίβινγκστον, 1991. Ένα από τα καλύτερα, πολυβραβευμένα ντοκιμαντέρ του αμερικανικού σινεμά, ρίχνει κλεφτές ματιές σε γερασμένες ντίβες, φανταχτερές βασίλισσες, νεαρές τρανσέξουαλ, περιπλανώμενα αγόρια και πόρνες των δρόμων, αποτυπώνει την αυστηρά οριοθετημένη κουλτούρα τους και διδάσκει, ταυτόχρονα, την τέχνη του μακιγιάζ και... την τέχνη της ελπίδας!
Swoon, Τομ Κάλιν, 1992. Το βραβείο Teddy του τότε Φεστιβάλ Βερολίνου, μια σκληρή, αληθινή ιστορία αναίτιου εγκλήματος, μια παραβολή για την περιφρόνηση της διαφορετικότητας, μια ταινία που έβαλε το new queer cinema στο στόμα του πολύ κόσμου κι ενσωματώθηκε στην επίσημη ιστορία του ανεξάρτητου κινηματογράφου.
Totally F***ed Up, Γκρεγκ Αράκι, 1993. Η επιτομή της γκέι εφηβικής αγωνίας, το βήμα από το οποίο ο Αράκι επέβαλε τις εικαστικές του καινοτομίες στον κινηματογράφο, μια ταινία για την οργή, την ανωριμότητα και τον εκρηκτικό συνδυασμό των δύο, μια πικρή ματιά στο τι σημαίνει να αισθάνεσαι ότι ανήκεις στο περιθώριο.
Go Fish!, Ρόουζ Τρος, 1994. Το βραβείο Teddy του τότε Φεστιβάλ Βερολίνου, η πρώτη ταινία της δημιουργού που καθόρισε το νέο λεσβιακό σινεμά, συνεχίζοντας με το Bedrooms & Hallways ή με την αμερικανική τηλεοπτική σειρά The L Word. Ορόσημο του new queer cinema, ως η ταινία που καταπιάστηκε με τα ερωτικά προβλήματα ανθρώπων που τυχαίνει να είναι ομοφυλόφιλοι και δεν καθορίζονται από αυτό.

ενημέρωση www.10%percent.gr

ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ ΚΑΙ Γ' ΡΑΪΧ

το χρωστούσα από καιρό στην sorry_girl, αλλά λόγω έλλειψης χρόνου για μια αξιοπρεπή μετάφραση, βάζω απλά το λινκ για ένα πολύ κατατοπιστικό ποστ:
http://www.ushmm.org/wlc/article.php?lang=en&ModuleId=10005261

και μια φωτογραφία ΕΝΤΕΛΩΣ άσχετη, απλά για να μου φτιάξει λίγο το κέφι που σήμερα πήρε ρεπό

"Ξέχασα να θυμηθώ να ξεχάσω"

Θυμάμαι τον Πουλικάκο να λέει, στη «Ρεβάνς» του Βεργίτση: «Εμένα ο πατέρας μου δυο πράγματα μου είπε να προσέξω –να μη γίνω κομμουνιστής και να μη γίνω πούστης. Κοίτα γκαντεμιά ρε γαμώτο!». Μετά, χωνόταν σε ένα μπαούλο και το’ριχνε στον ύπνο.
Θυμάμαι τον Παζολίνι, στο «Θεώρημα», να ζωγραφίζει τον Άγγελο –Εκδικητή. Μετά τον βρήκαν σκοτωμένο σε μια παραλία, τον Πιέρ Πάολο –ο Άγγελος τους γλίτωσε, όπως συμβαίνει πάντα στην τέχνη.
Θυμάμαι τον Ginsberg στο «Ουρλιαχτό» να μιλάει για τα «καλύτερα μυαλά της γενιάς του, που καταστράφηκαν», γι’ αυτούς:
«who burned cigarette holes in their arms protesting the narcotic tobacco haze of Capitalism,
who distributed Supercommunist pamphlets in Union Square weeping and undressing while the sirens of Los Alamos
wailed them down, and wailed down Wall, and the Staten Island ferry also wailed,
who broke down crying in white gymnasiums naked and trembling before the machinery of other skeletons,
who bit detectives in the neck and shrieked with delight in policecars for committing no crime but their own wild
cooking pederasty and intoxication,
who howled on their knees in the subway and were dragged off the roof waving genitals and manu- scripts,
who let themselves be fucked in the ass by saintly motorcyclists, and screamed with joy,
who blew and were blown by those human seraphim, the sailors, caresses of Atlantic and Caribbean love,
who balled in the morning in the evenings in rose gardens and the grass of public parks and cemeteries scattering
their semen freely to whomever come who may,».
Θυμάμαι την Πάολα να κυκλοφορεί στην πλατεία, κάνοντας φράξιες και άλλες βλακείες που, όμως, δεν μας εμπόδιζαν να σεβόμαστε τον τσαμπουκά της.

Αυτά θυμάμαι όταν η κουβέντα έρχεται σε θέματα ομοφυλοφιλίας. Και, γι’ αυτό έχω συνδέσει τα σχετικά θέματα με μια αριστερή οπτική. Εντάξει, όχι μόνο γι’ αυτό –βλέπεις το δικό μου κουσούρι είναι πως είμαι αριστερός. Όχι από επιλογή, αλλά από ανάγκη.
Κι αν μου πεις ότι πολιτικοποιώ ένα θέμα καθαρά σεξουαλικών προτιμήσεων, θα σου απαντήσω πως κάνεις λάθος. Γιατί μου είναι αδιάφορες οι σεξουαλικές προτιμήσεις του κάθε ανθρώπου, από τη στιγμή που δεν οδηγούν στον καταναγκασμό ή την εξαπάτηση άλλου ατόμου (βιασμός, παιδεραστία κ.λ.π.). Όμως, εδώ μιλάμε για την αντιμετώπιση κάποιων ανθρώπων, τους οποίους η κοινωνία στιγματίζει και περιθωριοποιεί. Και μη μου πεις για τους διάσημους ομοφυλόφιλους –σε αυτούς όλα συγχωρούνται (πρόσεξε, συγχωρούνται, δεν γίνονται αποδεκτά –λόγω τηλεθέασης, ή έστω, λόγω μεγαλοφυίας, για να μην ξεχνάμε τον Χατζηδάκη, τον Ταχτσή κ.λ.π.). Αλλά ο ομοφυλόφιλος της γειτονιάς; Ο συνάδελφος; Ο συγγενής; Κάποια υποκριτική συμπαράσταση για το «κακό που τον βρήκε» και απομόνωση για να μην «κολλήσει κι άλλους».

Γιατί όλα αυτά; Επειδή η ομοφυλοφιλία είναι αντίθετη στη φύση των ανθρώπων, θα σου απαντήσουν. Ακριβώς αυτές οι απαντήσεις που μπλέκουν τον «άγνωστο θεό» που ονομάζεται φύση, με εκνευρίζουν. Που μάθατε ρε φωστήρες τους νόμους της φύσης; Προσέξτε –όχι τις διαδικασίες διαβίωσης της πανίδας (που κι αυτές δηλαδή, από μακριά τις χαζεύετε, χρόνια τώρα –και, σε γενικές γραμμές, τις υποθέτετε). Εδώ μιλάμε για νόμους της φύσης που ισχύουν μεταξύ των ανθρώπων. Που τους ξέρετε δηλαδή; Μήπως τσιμπάτε τις παρατηρήσεις σας από τις συμβιώσεις μυρμηγκιών και λύκων και πηγαίνετε να τις φορέσετε, με το ζόρι, στις ανθρώπινες κοινωνίες; Μήπως;
Μα ποιο είναι το φυσιολογικό -ρωτάνε οι «φυσιολάτρες». Άντρας με γυναίκα, το σποράκι στο αυγουλάκι και οι περιπέτειες του σπερμούλη –αυτό είναι το σωστό. Κάθε τι άλλο –είναι «παρά φύσιν». Μάλιστα. Κι αν εγώ ισχυριστώ πως ο «φυσικός νόμος» επιτάσσει έλεγχο της ανεξέλεγκτης εξάπλωσης του ανθρωπίνου είδους επί της γης και, ως εκ τούτου, η ομοφυλοφιλία είναι καθόλα φυσική διαδικασία –τι θα απαντήσετε; Μην το κουράζετε, ότι και να πείτε θα είναι μαλακία. Και ξέρετε γιατί; Διότι η αρχική μου πρόταση είναι επίσης μαλακία. Μια μαλακία που δεν στηρίζεται πουθενά. Γιατί δεν υπάρχει αυτό το πράγμα που το λένε «νόμοι της φύσης», «φυσιολογικό», «αντικειμενικά σωστό». Κι αφού δεν υπάρχει –ότι μαλακία κατέβει στα κεφάλια μας μπορούμε να την επικαλεστούμε. Είναι σαν τα λόγια του Θεού που μεταφέρουν οι προφήτες. «Ο Θεός είπε να μην τρώτε χοιρινό». Κι ο ενδοκρινολόγος μου το ίδιο –γιατί έχω ανεβασμένα τριγλυκερίδια. Ποιος άκουσε τον Θεό να μιλάει; Ο Προφήτης. Ποιος άκουσε τη φύση να μιλάει; Ο πονηρός.

Εντάξει, αλλά δεν γίνεται –κάποιος θα το έχει πει πως η ομοφυλοφιλία είναι «κακό πράγμα». Βεβαίως. Το είπε ο Θεός στον Προφήτη και ο νομοθέτης στους πολίτες –το είπε η κοινωνία, με λίγα λόγια. Γιατί;
-Διότι η ομοφυλοφιλία είναι αντιπαραγωγική. Δεν γεννιούνται παιδιά, δεν προάγεται ο θεσμός της οικογένειας με την κυρίαρχη μορφή του –η ομοφυλοφιλία κοντάρει βασικά χαρακτηριστικά του συστήματος.
-Διότι οι ομοφυλόφιλοι είναι επικίνδυνοι. Όχι από μόνοι τους –λόγω περιθωριοποίησης έγιναν επικίνδυνοι. Γιατί η περιθωριοποίηση φέρνει συσπείρωση. Και η συσπείρωση γεννάει διεκδικήσεις. Για τέτοια είμαστε τώρα; «Αστυφύλαξ να διαπομπευθούν απαξάπαντες».
-Διότι η αποδοχή της ομοφυλοφιλίας αποτελεί πράξη αμφισβήτησης. Η αποδοχή σημαίνει κατάρριψη στερεοτύπων και διαμόρφωση διαφορετικών κανόνων επιβίωσης. Κατανοητό; «Αστυφύλαξ –μα που είστε τέλος πάντων, βρε γομάρι;».
Τι θέλω να πω με όλα αυτά; Τίποτα καινούργιο, τίποτα εξεζητημένο. Απλά εξηγώ γιατί είμαι εδώ και γιατί βρίσκομαι δίπλα στον divine mitsako που έφτιαξε αυτό το blog. Γιατί έχω ανάγκη από έναν διαφορετικό κόσμο, όπου η διαφορετικότητα θα ενισχύει την προσωπικότητα των ανθρώπων και δεν θα την καταδυναστεύει. Γιατί θέλω να υπενθυμίσω στον divine mitsako πως εμένα με νοιάζει. Και όχι μόνο εμένα, υπάρχουν πολλοί που τους νοιάζει –έτσι δεν είναι;

Τα ΚΟΥΣΟΥΡΙΑ της ΕΥΡΩΠΗΣ του 21ου ΑΙΩΝΑ

Ομοφυλοφυλία, θρήσκευμα, χρώμα, καταγωγή. Δεκάδες "κουσούρια" που μαζί με το "ορθό" συνθέτουν το πολύχρωμο και πολυπολιτισμικό περιβάλλον της σύγχρονης Ευρώπης. Παρά τα τεράστια βήματα που έγιναν τα τελευταία χρόνια σε νομοθετικό επίπεδο για την κατάργηση των διακρίσεων και την καταπολέμηση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, φοβάμαι ότι οι ευρωπαϊκές κοινωνίες δεν έχουν ακόμη καταφέρει να θωρακιστούν ενάντια σε έναν διαρκώς διογκούμενο ρατσιστικό και ακροδεξιό λόγο.

Πρόταση ψηφίσματος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου - 7 Ιουνίου 2006

Κουσούρια???

Αν και straight (και λέω "αν και" γιατί οι περισσότεροι σνομπάρουν και εθελοτυφλούν), υποστηρίζω τα δικαιώματα των gay σε ίσες ευκαιρίες. Και τα υποστηρίζω δυνατά γιατί μόνο όταν αναγνωριστούν θα μπορούμε να αποκαλούμαστε πολιτισμένη κοινωνία και υγιές κράτος. Όλα τα άλλα είναι σκοταδισμός και υπεκφυγές.

Μετά είναι αυτή η λέξη, ΚΟΥΣΟΥΡΙ, που παρά την αρνητική της έννοια, κρύβει μέσα της τεράστια δύναμη. Θέλει κότσια για να παραδεχτείς ένα "κουσούρι", θέλει δύναμη ψυχής για να το υποστηρίξεις και κυρίως, απαιτεί να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου. Τα κουσούρια είναι αυτά που διαχωρίζουν τη μονάδα από το πλήθος, το άτομο από την αγέλη.
Τόσο στο παρελθόν όσο και στο παρόν, έχει αποδειχτεί ότι τεράστια βήματα του είδους μας βασίστηκαν στην διαφορετικότητα ορισμένων ατόμων. Straight ή gay, τόλμησαν το διαφορετικό, πήραν τα ρίσκα τους και πέτυχαν να επηρεάσουν το ρουν της ιστορίας.

Σήμερα τουλάχιστον η ομοφυλοφιλία αρχίζει να πετάει από πάνω της το βίαιο χαρακτηρισμό "κουσούρι", όμως δυστυχώς παραμένουν κι άλλες κατηγορίες ανθρώπων που άδικα περιθωριοποιούνται από την φάρα των "τέλειων".
Αυτός είναι και ο λόγος που σας ζήτησα να συμμετέχω, ευχαριστώ που με δεχτήκατε!